Ye ye musim buah...antara musim yang Wawa paling suka, sebab dapat makan buah free. Hehehehe...best kan. Musim buah kalau kat kampung Wawa paling banyak buah moktan la (buah rambutan orang utara panggil buah moktan). Wan (panggilan untuk Atuk Wawa sebelah Mak) tanam banyak pokok rambutan dengan durian.Tapi lepas arwah meninggal banyak pokok durian dah mati,mungkin sebab tak da siapa yang menjaga sepertimana arwah buat.
Masa Wawa kecik-kecik dulu Wawa ni nakal la jugak. Hobi Wawa di waktu lapang dengan tak lapang ialah...tadaaaaa...panjat pokok. Jadi bila musim buah macam ni, bertambah-tambah la tabiat monkey Wawa ni. Wawa dengan cousin2 sekalian memang suka panjat pokok rambutan, lepas tu petik & makan rambutan atas pokok. Nikmatnya...buah terasa lebih manis daripada biasa (hahahaha...ayat yang amat poyo). Dah makan tuh kami baling la kulit dekat bawah pokok.
Tapi nak dijadikan cerita...Wan memang tak suka kami makan atas pokok. Pantang sungguh orang tua tu, mungkin dia takut anak cucu dia patah riuk jatuh pokok rambutan & nak mengelakkan kami sepahkan bawah pokok dengan kulit rambutan yang kami makan. Kalau arwah nampak kami atas pokok memang siap la kami kena marah, siap kena kejar dengan parang lagi (ala Wan acah jer nak takutkan kami). Apalagi kami masa tuh lari macam tak cukup tanah la...
Tapi esoknya kami buat lagi (memang jenis tak dengar cakap kami ni). Kesian Wan hari-hari kena kejar kami. Sampai la satu hari tu, mungkin Wan dah tak larat nak kejar kami. Wan tebang semua dahan yang rendah. Jadi oleh kerana kami masa tuh masih lagi kerdil2 belaka maka kami tak dapatlah panjat pokok lagi (padan muka kan).
Lagu satu benda yang Wawa ingat, Wan cukup pantang kalau orang ambik barang dia tanpa kebenaran, kalau nak makan mintak. Pernah sekali Wan tebang pokok durian sebab buahnya selalu kena curi. Kata arwah, makanan yang haram akan jadi darah daging tau, jadi jangan sesekali mencuri, tak berkat hidup dunia akhirat.Wan slalu marah kami sebab tak cari makan buah-buah yang dah ranum, masa belum masak bukan main lagi kami panjat pokok (dah dasar suka cari pasal). Makan salah tak makan pun salah.
Tapi sekarang semuanya dah jadi memori. Monyet-monyet tu dulu dah besar, ada yang dah kahwin pun. Arwah pun dah tinggalkan kami. Sekarang ni bila musim buah jer Mak Teh akan panggil semua anak cucu Wan balik kampung makan buah. Masa Wawa belajar dulu, kalo balik kampung masa musim buah Wawa bawak beg kosong je, sebab mesti beg tu akan dipenuhi dengan buah rambutan bila balik kampus nanti. Macam penjual buah jer...
Walaupun Wan & Tok dah tak da tapi hasil kerajinan arwah kami dapat rasa sampai sekarang.Dah jadi anak dara ni Wawa dah tak la buat perangai panjat pokok macam monyet macam dulu (tapi kadang-kadang kalau dah gian sangat Wawa panjat jer). Sekarang Wawa ada tugas baru...Tugas baru Wawa ialah 'moktan testing', bukan wine testing (harammmmmmm...) tapi moktan testing.
Kerja dia cukup senang, Wawa pegi jer dari satu pokok ke satu pokok, lepas tu rasa buah dia. Mana satu pokok yang sedap yang tu la nanti Wawa mintak Pak Jang (pemanjat pokok rambutan yang paling terer dalam keluarga kami) panjat. Wawa kat bawah tadah jer bakul sambil makan rambutan sebab MONYET dah jadi ANAK DARA tak boleh panjat THE POKOK MOKTAN LAGI....bersara sudah.
Masa Wawa kecik-kecik dulu Wawa ni nakal la jugak. Hobi Wawa di waktu lapang dengan tak lapang ialah...tadaaaaa...panjat pokok. Jadi bila musim buah macam ni, bertambah-tambah la tabiat monkey Wawa ni. Wawa dengan cousin2 sekalian memang suka panjat pokok rambutan, lepas tu petik & makan rambutan atas pokok. Nikmatnya...buah terasa lebih manis daripada biasa (hahahaha...ayat yang amat poyo). Dah makan tuh kami baling la kulit dekat bawah pokok.
Tapi nak dijadikan cerita...Wan memang tak suka kami makan atas pokok. Pantang sungguh orang tua tu, mungkin dia takut anak cucu dia patah riuk jatuh pokok rambutan & nak mengelakkan kami sepahkan bawah pokok dengan kulit rambutan yang kami makan. Kalau arwah nampak kami atas pokok memang siap la kami kena marah, siap kena kejar dengan parang lagi (ala Wan acah jer nak takutkan kami). Apalagi kami masa tuh lari macam tak cukup tanah la...
Tapi esoknya kami buat lagi (memang jenis tak dengar cakap kami ni). Kesian Wan hari-hari kena kejar kami. Sampai la satu hari tu, mungkin Wan dah tak larat nak kejar kami. Wan tebang semua dahan yang rendah. Jadi oleh kerana kami masa tuh masih lagi kerdil2 belaka maka kami tak dapatlah panjat pokok lagi (padan muka kan).
Lagu satu benda yang Wawa ingat, Wan cukup pantang kalau orang ambik barang dia tanpa kebenaran, kalau nak makan mintak. Pernah sekali Wan tebang pokok durian sebab buahnya selalu kena curi. Kata arwah, makanan yang haram akan jadi darah daging tau, jadi jangan sesekali mencuri, tak berkat hidup dunia akhirat.Wan slalu marah kami sebab tak cari makan buah-buah yang dah ranum, masa belum masak bukan main lagi kami panjat pokok (dah dasar suka cari pasal). Makan salah tak makan pun salah.
Tapi sekarang semuanya dah jadi memori. Monyet-monyet tu dulu dah besar, ada yang dah kahwin pun. Arwah pun dah tinggalkan kami. Sekarang ni bila musim buah jer Mak Teh akan panggil semua anak cucu Wan balik kampung makan buah. Masa Wawa belajar dulu, kalo balik kampung masa musim buah Wawa bawak beg kosong je, sebab mesti beg tu akan dipenuhi dengan buah rambutan bila balik kampus nanti. Macam penjual buah jer...
Walaupun Wan & Tok dah tak da tapi hasil kerajinan arwah kami dapat rasa sampai sekarang.Dah jadi anak dara ni Wawa dah tak la buat perangai panjat pokok macam monyet macam dulu (tapi kadang-kadang kalau dah gian sangat Wawa panjat jer). Sekarang Wawa ada tugas baru...Tugas baru Wawa ialah 'moktan testing', bukan wine testing (harammmmmmm...) tapi moktan testing.
Kerja dia cukup senang, Wawa pegi jer dari satu pokok ke satu pokok, lepas tu rasa buah dia. Mana satu pokok yang sedap yang tu la nanti Wawa mintak Pak Jang (pemanjat pokok rambutan yang paling terer dalam keluarga kami) panjat. Wawa kat bawah tadah jer bakul sambil makan rambutan sebab MONYET dah jadi ANAK DARA tak boleh panjat THE POKOK MOKTAN LAGI....bersara sudah.
